We staan langs elkaar in zijn atelier en kijken naar het Schilderij van een Spanjaard: een grote potloodtekening met daarop één zwarte verfstreek, die in een lange lijn naar beneden drupt. Palmer had zich laten verrassen door de zwaartekracht en had de tekening nadien onaangeroerd langs zijn tekentafel laten hangen. Hij had ze aanvankelijk als onaf beschouwd, maar de tijd had daar verandering in gebracht. Het is een donker werk. Atypisch ook, want het zijn vooral de lichtheid en de vrolijkheid die zo kenmerkend zijn voor zijn tekeningen.
Enige tijd voor ik Palmer ontmoette, kreeg ik een van zijn werken in bruikleen van een vriendin. Ze vertrok voor een jaar naar het buitenland en stelde voor dat ik het werk zo lang bij mij thuis zou bewaren. Het kreeg een centrale plek in de eetkamer. Palmer had mensen en bloemen getekend, in felle kleuren. Bovenaan het blad zweefden drie wolken, verlicht door een stralende zon. Het was echter pas na enkele weken dat ik een vierde wolkje opmerkte. Het was geland op het hoofd van een man en had zich daar genesteld in de vorm van een kapsel. Ik vroeg me af of Palmer het zo had bedoeld, of dat de zwaartekracht de wolk – stiekem en zonder dat hij er acht op sloeg – naar beneden had getrokken, net zoals ze dat met de zwarte verf had gedaan.
